کاشِف بِعمل آمده اینگونه قرار است

دیگر بِپذیرند که این آخرِ کار است

 

یک رُوزنه  شُد باز , اگر قَدر بِدانند

ای کاش بِفهمند که در حالِ گُذار است

 

سی سال فقط یکسره فریاد کشیدیم

دیدید که ماهِ عسلش درد و فِشار است

 

یک عُمر هَدر رفت , ولیکن به جَهنٌم

دیگر بخدا نوبت یک فصلِ بهار است

 

جامانده ِ یک نسلِ دَرون سوخته هستیم

جزغاله ِ ما در پسِ این نیمه ی تار است

 

گیرم که لبم را به دِگر بار بِدوزند

همواره زبانِ غزلم رنگِ اَنار است

 

از محکمه ی عدل و عدالت خبری هست؟

یا جُرمِ غزل گُفتنِ من جوخه ی دار است

 -------------------------------------------

گفتیم که مسئولِ گرفتاری ما کیست؟

گُفتند فقط گردنِ تُپراک و چِنار است

 

این راهِ درست است که در پیش گرفتند

تصمیم به آزادی هم کیش گرفتند

 

شُد پنجره ایی باز از این دخمه تاریک

تا عَزم , به جذبِ دگراندیش گرفتند

 

با قَهر نشُد باز درِ بسته به تاریخ

 کی حاصلی از آنهمه تفتیش گرفتند؟

 

آزادی اندیشه نگوئید محال است

سودا زده گانند که تشویش کرفتند

 

 سنگی که تحَجر به تقدَس زده از جَهل

مَردُم به سَرِ خود سپر از دیش گرفتند

 

با شیوه ی همبستگی و صبر و تحمٌل

یک بارِ دگر دادِ خود از ریش گرفتند

 

امروز همان لحظه ی موعود زمان است

غفلت زده گانند  که آتیش گرفتند

 

شیرینی کامِ غزل را شور کردند

چشم و چراغ اصفهان را کور کردند

 

نصفِ جهانی را گرفتارِ مصیبت

تا والیانِ خویش را مَسرور کردند

 

نالایقانِ شهره در تاریخِ ایران

یک بارِ دیگر خویش را مشهور کردند

 

با اعتراضِ مَردمِ این شهر , یک روز

خاموششان آنجا به دستِ زور کردند

 

اشکی که در چشمانِ مَردُم موج میزَد

قلب و دل و جانِ مرا رنجور کردند

 

 زاینده رودِ تشنه دارد میکنَد جان

سَر چشمه ی این رود را محصور کردید