در لابلای فاصله زندانیم نکُن
دورم نزن اسیرِ پریشانیم نکُن
دارم شبیهِ بغضِ گره خورده میشوم
بشکن .... درونِ حنجره طولانیم نکُن
من صادقانه قیدِ خودم را زدم تو هم
در اِنحنای فاجعه قربانیم نکُن
باشد سکوت میکنم و آه میکشم
بارانیم ..... دوباه تو بارانیم نکُن
یوسف به گردِ پای تو حتا نمی رسد
ایرانی اصیلم و کنعانیم نکُن
آخر بگو چگونه به دست آورم تو م را؟
با رفتنت به گورِ خود ارزانیم نکُن