سکوت کرد و برایش توانِ آه نبود

گرفته بود گلو را و روبراه نبود

 

میانِ بود و نبودش چقدر تنها بود

کسی برای دلخوشیش تکیه گاه نبود

 

شبیهِ بغضِ گره خورده ایی بهم پیچید

برای دردِ دلی چاره ایی و راه نبود

 

مقابلش دو سه تا مردِ ریشی گُنده

یکی نشست که عمامه اش سیاه نبود

 

تمامِ پنجرهای امید بسته شُدند

و قَدرِ روزنه ایی رو به نورِ ماه نبود

 

و حُکمِ آخرش اعدام بود بی بُرو بَرگرد

اگرچه در دلِ پرونده اش گُناه نبود

 

 

از خوابِ خرگوشی خود بیدار باید شُد

همچون صدا در کوهها  تکرار باید شُد

 

باید زبانِ سُرخ بودن را بیاموزیم

با هَر غزل , مانندِ نیشِ مار باید شُد

 

مظلومیت در هر زمانی عاملِ ظلم است

در ابتدا , آماده ی پیکار باید شُد

 

با ریشه های ظلم مانند تَبر باشیم

در غیر اینصورت فقط ناکار باید شُد

 

الماس اگر باشیم و قدرِ خویش نشناسیم

بی شک اسیرِ دستِ استعمار باید شُد

 

آئینه ها را باید از زنگار خالی کرد

یا اینکه در آئینه ها انکار باید شُد

 

هیهات من الذله در گوشم طنین افکند

از اُسوه ی آزادگان  , سرشار باید شُد

 

وقتی که در روی زمین جایی برایت نیست

با سَر .... سوارِ  چوبه های دار باید شُد

 

یا اینکه باید سَرو بود و سَر بلند از باغ

 یا اینکه مثلِ خارو خَسها , خوار باید شُد

 

خدا حافظ ای پاره ی جان و تن

خدا حافظ ای شاخه ی نَستَرن 

خدا حافظ ای خانه ی انجمن

خدا حافظ ای دفترِ شعرِ من

 

تو را در شکوهِ غزل ساختیم

شب و روز بَر واژه ها تاختیم

که تا بَر زبانهایت انداختیم 

و حالا شُده کارِ ما سوختن

خدا حافظ ای دفترِ شعرِ من

 

تو گُل بودی و انگِ خارت زدند

سَرِ کوچه ی شَهر جارت زدند

گُناهی نکردی و دارت زدند

و فریاد کردم تو را در سُخن

خدا حافظ ای دفترِ شعرِ من

 

غزل با زبانم هم آواز شُد 

سکوتم شکست و لبم باز شُد

 

درِ حرفهای دلم باز شُد  

 

آبستنِ فریادم اما بی صدایم

حتی نمی آید صدای ناله هایم

 

خود را درون خود دوباره دفن کردم

وقتی دلی دیگر نمیسوزد برایم

 

این حرفهایم جمله های آخرم بود

موجِ سکوتش داد میزد آشنایم

کجایم

 

حتا دلت دیگر نمیسوزد برایم

دور و بَرم 

هی زخم روی زخمهایم میگذاری

کوهِ مذابم 

اندوه بی اندازه ام

جدایم

بعد از تو دائم 

خدایم

هوایم

پا به پایم

 دردهایم

ناله هایم

با شمایم

بچه ها امروز اینجا , صحبت از یارانه هاست

بحث , بحثِ داغِ حذفِ مبلغِ ماهانه هاست

 

شیخ فرمودند , این خود انصرافی واجب است

خیرِ ما هَم بسته بَر فتوای این فرزانه هاست

 

چند سالی پُشتِ هم هی مرغِ بریان خورده ایم

نوبتی باشد اگر هم ...... نوبتِ مرغانه هاست

 

مبلغِ یارانه ها , ما را که صاحبخانه کرد!!

حال دیگر نوبتِ اسکانِ بی کاشانه هاست

 

در کجای مملکت دیدی فقیری را به چشم؟

صحبت از کمبودها افسانه ی دیوانه هاست

 

والیان سی سال و اندی هست شمعِ ما شُدند

بعد از اینها شمع بودن ,  چاره ی پروانه هاست

 

من خودم شرمنده ام از اینکه میبینم مُدام

بارِ ما هَر روز و شب بر دوشِ این دُردانه هاست

---------------------------------------------------

گفته بودم بنده از اول که این یارانه ها

ماجرایش , داستانِ دامها و دانه هاست

 

 

ای که کردی ز وفا پاک فراموش مرا
بی تو غم سخت گرفته است در آغوش مرا

میشوم آب , چُنان شمع , خدا هست گواه
تا زمانی که کُند عشقِ تو خاموش مرا

خاطراتی که گُذشته است میانِ من و تو
هم به هوش آورد و هم بَرد از هوش مرا

غم دوری تو , زَهر است و خدا میداند
مدتی هست که هر شب شُده در نوش مرا

با خبر باش که این تنگ دلیهای دلم
به یقین میکُند اینبار کفن پوش مرا

راستش , روز جدایی تو مُردم , اما
عشقت آورد دوباره به سرِ جوش مرا

کاش میشُد دلت از بغضِ گلویم آگاه
تا شَود بَر غمِ دل لحظه ایی سرپوش مرا