کاش بودم شاخه ای گل در رهت

زیر پایت تاج بر سر میشدم

کاش بودم غنچه ی نشکفته تا

در قدمهای تو پرپر می شدم

 

 

 

 

الهی الهی .  تو که مثل ماهی   دلم را پناهی   مرا تکیه گاهی  

نیفتی به چاهی . ودر جایگاهی   کنی پادشاهی...

 چرا گاه گاهی ؟  ولو اشتباهی  زچشم سیاهی 

 نکردی نگاهی؟   توبربی پناهی .

نترسی ز راهی ؟  رها با سپاهی   سپاهی ز اهی   کند کوه کاهی ؟   

شکست حرمت شبهای عشق ورزیدن

کنار پنجره ماندن ستاره را دیدن

هزار صحبت ناگفته در دلم مانده

دگر چه فایده دارد زدرد نالیدن

رسید فصل زمستان و غنچه پرپر شد

چگونه باید ازاین باغ خشک  گل چیدن

ز اشک چشم رها گریه هم به تنگ امد

چه انتظار ز لبها به شوق خندیدن

بگذار لبم بسته وخاموش بماند

این بغض گره خورده فراموش بماند

مگذار که اسرار نهان فاش کنم من

بگذار دگرباره فراموش بماند

هر لحظه به یاد تو دل غمزده خون شد

بگذار که یاد تو در اغوش بماند

هر چند که سنگین و گران است ولیکن

بگذار مرا بار تو بر دوش بماند

با یاد توبیهوشم و با یاد تو درهوش

بگذار رها یکسره مدهوش بماند

 بگذار رها یکسره مدهوش بماند

بیقرارم  چون تو، دریا دل کجاست

ناخدای عشق من‘ ساحل کجاست

اشنایی با تمام واژه ها

شعر من اندوه را قابل کجاست

این غزلها فعل را افسرده کرد

مانده ام در خویشتن فاعل کجاست

مرگ من نزدیک، نزدیک من است

خود ندانستی رها قاتل کجاست

 

مگذار دلم اینهمه دلتنگ تو باشد

مگذار که در حسرت یک زنگ تو باشد

مگذار که در سینه غمت لانه بسازد

مگذار دگر بار هماهنگ تو باشد

مگذار کنم توبه و مانند تو گردم

مگذار دلم همچو دل سنگ تو باشد

مگذار که ایینه دل زنگ بگیرد

مگذار رها لحظه ای همرنگ تو باشد

 

درست لحظه ی بر پا شدن زمین خوردم

درست لحظه شادی دوباره افسردم

کجای حادثه بودی که بی خبر ماندی

زبسکه درد کشیدم درون خود مردم

 

شاید ز خاطرت رفتم ، یا برده ای مرا از یاد

لعنت به این جدایی که ، در بین ما دوتا افتاد

بعد از تو روزو شبهایم ،غمگین وسردو رنج اور

کردم سکوت تا امروز ، اما سکوت پر فریاد

باور نمی کنی اما ، باور بکن که ویرانم

ویرانه ای بنا کردم ، در کنج نا کجا اباد

پیشی گرفتم از مجنون ، من در جنون عشق تو

شد کوه، اب از دردم ، شد ثانی رها فرهاد

دور از تو زنده ام اما ، این زندگی چو زندان است

ای کاش میشدم امشب ، دیگر از این قفس ازاد 

فرو رفته ام تا گلو زیر درد

خوشا مرگ داغی در این فصل سرد

کمر تا کمر استخوانم خمید

رها بی تو شد شاعری کوچه گرد

به تو میرسم! عین خوش باوریست

تو یک روز زوجیو من روز فرد

نه تنها تو از دست من خسته ایی

قفس هم مرا از خودش کرده طرد

ببین مرگ با ان همه تلخیش

به جسم ضعیفم نگاهی نکرد

غم عشق شیرین و لیلا نگر

که با جان فرهادو مجنون چه کرد

بنشسته بی تو بغض غمی در برابرم

دیگر توان نمانده به رویم نیاورم

چیزی نپرس دگر , که امیدی نمانده است

افتاده بر شماره نفسهای اخرم

باور بکن فقط به یاد تو من زندام ولی

موج غم است ودردو به رویش شناورم