صدای درد امشب از درون تار می آید 

 

صدای درد ما از جوهرِ خودکار می آید

صدای ناله هایم از دلِ اشعار می آید

که شادی میرود از دَر , غم از دیوار می آید

که غم از در نرفته غصه از دیوار می آید

انکار

آزار

آوار

پرگار

دیدار

بیمار

بیدار

مردار

اشرار

کفتار

گفتار

لاکردار

 

خدایا گوش کُن دارد صدای داد می آید

صدای دادخواهی از دلِ فریاد می آید

 

کسی را شاد می بینی در این اوضاعِ آشفته؟

که از دیوار و دَر  

 

مگر ما را به حالِ خود رها کردی که پی در پی

 

 

صدادی دادخواهی از دلِ خُرداد می آید

صدای داد خلق از اینهمه بیداد می آید 

 شادآباد می آید

 

تو را در جایگاه متهم

تو را در بغض طهران در امیرآباد گم کردم

تو را در کوچه ­های ­ی سرد نوبنیاد گم کردم

 

تو را در جشن و رقص و پایکوبی بین مهمان­ ها

تو را در گریه ­های ­ی میرِ بی داماد گم کردم

 

تو را در گرته ­های­ ی صلح و آزادی غم و شادی

تو را در شعرها ای درد مادرزاد گم کردم

 

تو را در قهوه­ خانه ­هاتو رادر دود قلیان­ ها

تو را در پشت میز کافه ­ی ­ی میعا گم کردم

 

تو را در سفره­ های­ ی هفت ­سین در لحظه ­ی­ ی تحویل

تو را در تُنگ ­ها ای ماهی ­ی آزاد گم کردم

 

***

تو را در عصر سیمان عصر انسان­ های­ ی ماشینی

تو را در شهر زندان این قفس­آباد گم کردم

 

تو را در دشنه­ ای در دیس در دهانت را می ­بویند

مبادا که گفته باشی دوستت می­ دارم

دلت را می­بویند

روزگار غریبی­ ست نازنین…

تو را در شاملو این قالب آزاد گم کردم

 

***

تو را در بیستون در تخت خسرو خواب با شیرین

تو را در ضربه­ های­ی تیشه ­ی ­ی فرهاد گم کردم

 

***

تو را در عصر مشروطه تو را در مجلس روسی

تو را   در ضجّه ­های ­ی یک زنِ معتا  گم کردم

 

تو را در جایگاه متهم در غُل و در زن/ جیغ

تو را در دادگاه عدل استبداد گم کردم

 

تو را در بی کلاهی ­های­ ی شاپو پهلوی بَر دار

تو را در مسجد ناشاد گوهرشاد گم کردم

 

تو را در آخرین برداشت­ های ­ی نفی از منکر

تو را در گشت­ های ­ی کاملن ارشاد گم کردم

 دردی که از درونِ حنجره ها جار میزنند

باور کنید مرا درونِ خودم دار میزنند

 

دارم شبیهِ بغضِ ترک خورده میشوم

با هر نفس شبیهِ جَسَد مُرده میشوم

 

 دارم دوباره دردِ تو را چاره می کنم

دارم دوباه حنجره را  پاره میکنم

 

من گُر گرفته ام درون خودم شعله میکشم

 

تبخیر میشوم 

از زندگی نفس کشیدن خود  سیر میشوم

شمع وقتی آب شُد پروانه می خواهد چکار؟

آنکه مویش ریخت دیگر شانه می خواهد چکار؟

خانه

دانه

لانه

دیوانه

ویرانه

پیمانه

چانه

مردانه

مستانه

دندانه

دزدانه

بتخانه

شرمانه

دردانه

 

ناله و زاری و مظلوم نمایی تاکی؟

 

 بانوی من بانوی با احساس و بی احساس

یاس

الماس

خدا نشناس

نمک نشناس

حساس

خُرناس

داس

اجلاس

عکاس

گیلاس

مقیاس

وسواس

آس و پاس

سکه ی بی رونقم بازار می خواهم چکار

دیوار

امار

 

تنم از درد میلرزه , دلم از حرف پوسیده

تمامِ من پُرِ اشکِ , ولی چشمام خشکیده

 

هوا بدجور دَم کرده , زیرِ چونم وَرم کرده 

یه آهی سَرد تو سینم بروی بغض ماسیده

 

از دَهن افتاد

شبیهِ چای سردی شُد که صدها بار جوشیده

شبیه آدمی هستم که سی سال است خوابیده

خدا انگار خوابیده

یه حسِ مشترک داری

تابیده

نالیده

به خود از درد شاشیده

مالیده

پاشیده

فقط با درد لاسیده

دیده

ریده

رقصیده

خندیده

بوسیده

ترشیده

ترسیده

دُچار شک . تردیده

به دورِ خویش تابیده

پیچیده

نامیده

تاکیده

 تابیده

وقتی نهالم را درونِ درد میکارید

جُز غم سرودن انتظارِ دیگری دارید؟

 

میبارید

 

 دست بردارید

دور و برت نگاه نکُن , نا امید نیست

چیزی نگو که صحبتِ قفل و کلید نیست

 

خود را درونِ خود محاکمه هر روز میکنم

 

در این غزل تمامِ قافبه ها خواب رفته اند

نیما بخواب صحبتِ شعر سپید نیست

هرکه سَر از جَنَمِ عشقِ تو دَر می آورد

مثلِ من پیشِ قدمهای تو سَر می آورد

 

 عشق اگر مرتبه ی مهرِ تو را می فهمید

 

اما و اگر می آورد

 

بَشَر می آورد

داری با اعصابِ من بَد جُور بازی میکُنی

نیستی اینجا ولی از دور بازی میکنی

 

بینِ بودت یا نبودت فرقِ چندانی

مثلِ یک بازیگرِ مشهور بازی میکُنی

 

گاه بی منظور و با منظور بازی میکُنی

 

 

دست بردار از سَرم 

دیگر مگر بود و نبودت فرق دارد؟

زخمِ زبانت با درودت فرق دارد؟

 

هی زخم روی زخم حرفی نیست اما

پیشِ خودت آیا وجودت فرق دارد؟

 

 

آقا شرارت پیشه ها را میشناسید

بی ریشه ها را میشناسید

محمود وقتی هاله ایی از نور می دید

چشمِ غزلهای "رها" را دور می دید

 

آن وقتها شاعر نبودم  تا بگویم

آن هاله را در حالتی مخمور می دید

بَلغور می دید

 

 هیچکس جُز تو دَرونِ دلِ من راه نکرد

و نفسهای مرا یکسره پُر آه نکرد

 

با وجودیکه دلت دردِ مرا میدانست

عمقِ این فاصله را ذستِ تو کوتاه نکرد

 

لابُد از فاصله ها باز شکایت داری

که تو را از غمِ این فاجعه آگاه نکرد

 

دستِ من نیست