از کوچه و از شهر و از دروازه بیزارم

از زندگی از عُمر , بی اندازه بیزارم

 

باور کنید آنقدر دلگیرم که بعد از این

از واژه پردازی و شعر ِ تازه بیزارم

 

مانند سَدی بغض راه سینه را بسته

از والی و از مجری این سازه بیزارم

 

کام ِ غزل از دردِ مردم , تلخ گردیده

از نشر این غمنامه و شیرازه بیزارم

 

 مقصودم از این شعرها تنها تلنگر بود

 اما خدا میداند از آوازه بیزارم

 

حالا تمام لحظه هایم پُر غم و درد است

از خواب , از بیخوابی و خمیازه بیزارم

بهار آمده اما به رنگ پائیز است

همیشه لحظه ی تنها شدن غم انگیز است

 

هنوز صحبت رفتن نکرده ایی اما

چقدر شامه ی بویایی غزل تیز است

 

 

کجای حادثه ی رفتنی بیا و نرو

به هر طرف بروی زیر ِ پای من لیز است

 

 

بیا هنوز نرفته , بخاطرم برگرد

که چشمهای تَرم بی بهانه لبریز است

 

 

نگاه کن که غزل هم به کریه افتاده

نبودنت غروب ولی بودنت غزلخیز است

 

 

اگر که شرح دهم حس ِ بی تو بودن را

سروده هیچ , هزاران قصیده ناچیز است

 واژه ها هم مرا محک زده اند

روی زخم تَنم نمک زده اند

 

کاشکی میشکست موج ِ سکوت

حرفها در دلم کپک زده اند

 

صحبتم از شعارِ دیروز است

که گمان میکنم  کلک زده اند

 

مطلبی را که حق مردم بود

از میانِ سه نکته تک زده اند

 

هیچ دور و بَرت نگاه نکن

ناظران را فقط کتک زده اند

 

پَر ِ پرواز عشق را چیدند

قفل بر بال ِ شاپرک زده اند

 

قاصدکها هنوز در خوابند!!!

یا که پاتک به قاصدک زده اند

 

بین هفتاد و هفت میلون عضو

دو سه درصدر فقط الک زده اند

 

همه را غیر از ابن...به جُرمِ نفس

بارها انگِ  مشترک زده اند

 

نه فقط مشت بر دهان خلق

چنگ بر صورت فلک زده اند

 

قافیه شُد تمام .. و درد و رنج

هر دو طرفندِ قلقلک زده اند

 

گور بابای وزن و قافیه ها

حرفهای نگفته بسیار است

 

مَردُم از درد هرچه مینالند

ککشان هم دگر نمیگیزد

 درد سنگین , سینه غمگین .. باز هم اشعار ِ عشق

مانده ام انگشت بر لب , روز و شب در کار ِ عشق

 

عین و شین و قاف را , بالا و پائین کرده ام

عاقبت هم , سَر درآوردم از این اسرار عشق

 

چشم ظاهربین ما , از چشم دل افتاده پیش

عاشقان را جمله میبیند فقط , بَر دار ِ عشق

  

معنی عشق حقیقی چیست یا معشوق کیست؟

چشم ِ دل را بازتر کُن , بر در و دیوار ِ عشق

 

 یار و مال و دیکری , بوی مجازی میدهند

در حقیقت هست اینجا نکته ی دشوار عشق

 

عشق غیر از ذاتِ حق , محکوم در اصل فناست

مطلبی ارزنده شُد حاصل  در این گفتار ِ عشق

 

بیتِ آخر , جمع بندی میکنم مقصود را

نیست لایق عشق را , غیر از خدا  دادار ِ عشق

 فریاد از بیداد ..... از بیداد , فریاد

یک بار ِ دیگر یادی از جریانِ خرداد

 

ویرانه کردی خانه را ای خانمان سوز

ویرانه را , آباد میدادی قلمداد

 

حتی زمین با چادُر ِ شب شُد عزادار

وقتی شقایق لاله گون بر خاک افتاد

 

فردا جوابت چیست در پیش شهیدان

از فتح و خیبر , کربلا تا بَدر و مرصاد

 

ما دردها را در دلِ خود جای دادیم

دردی که بالا میزند  از برج میلاد

 

حالا بجای مرهمی بر زخم دلها

در رفت و آمد هست دائم کشتِ ارشاد

 روز از نو , روزی از نو .. باز هم اخبار عُمر

خسته ام از امتدادِ لحظه های تار عُمر

 

در فشار زندگی , با سکته هایی ناگوار

رو به تغیر است اینجا , ایده و افکار عُمر

 

نیست طولِ عُمر ما با جای دیگر همقیاس

بنده هم سَر در نیاوردم از این اَسرار عُمر

 

قیمت هر چیز , هر ساعت گرانتر میشود

ارزشی اما  ندارد , سکه ی بازار عُمر

 

بسکه جای شادمانی , روز و شب غم میخوریم

هیچ مشتاقی نشد همبازی دشوار ِ عُمر

 

آب را با شیوه های مختلف گِل میکنند

داغ کام تشنه کامان مانده از آثار عُمر

 آقا بیا , بیا که زمانِ ظهور شُد

دیگر بساطِ آمدنت هم که جور شُد

 

آقا بیا ببین که چه آمد به روزمان

باور کنید عاطفه از چشمه کور شُد

 

حتا برای لقمه ی نانی بجان هم

افتاده ایم و فاتح آن دستِ زور شُد

 

جمعی به نام پاکِ تو قداره بسته اند

اینجا بکام و خواستِ مشتی شرور شُد

 

دین را لباس کرده به بازی گرفته اند

دلها سیاه و نور خدا بی عبور شُد

 

آشی که پخته اند و به نامت نوشته اند

با روغنی غلیظ , چه اندازه شور شُد

 

اینجا سخن به قیمت جان میشود تمام

تنها فقط به عشق شما دل جسور شُد

 عشقت به من آموخت که خاموش نمانم

در وحشت ِ پیش آمد و پاپوش نمانم

 

باری که محول شده بر دوش من و ما

انصاف در آن است که بی دوش نمانم

 

با مردمت ای خاکِ گهربار چه کردند!!

سخت است در این فاجعه مدهوش نمانم

 

اندیشه ی بیدار تو در بند ِ زمان است

شرمنده از  آنم که کفن پوش نمانم

 

امروز که بیداری ما شرط حضور است

از خواب بپا خیزم و خرگوش نمانم

 

حق است در این معرکه ی ظلم ستیزی

بشتابم و بی جوهر و منقوش نمانم

 

ای موطن من جان و سرم پیشکشت باد

آموخته ام , از تو فراموش نمانم

 

مرگی که به راه تو مرا تنگ بگیرد

ننگ است که در حسرت آغوش نمانم

 هر لحظه ی  امروز با افسوس مُردم

در پیش چشمان تو نامحسوس مُردم

 

وقتی خدا حافظ کلام آخرت شُد

خشکم زد و مانند اقیانوس مُردم

 

رفتی و غمهایت مرا بیچاره کردند

از دست این غمهای بی ناموس مُردم

 

هر چند , پیش از این میان خواب هر شب

از وحشت دیدار آن کابوس مُردم

 

دور از تو بودن نیست غم ... دردی کُشندست

هر ساعتی صد بار از این ویروس مُردم

 

شاید به ظاهر زنده هستم ... در حقیقت

منهای تو در خود شدم محبوس مُردم

 

با آخرین بیت غزل بعد از تو دیگر

خاموشم و مانند یک فانوس مُردم

از عمر رفته خیر ندیدم بهار ِ نو

یک سال تازه سیصدو شصت انتظار نو

آنقدر کهنه ام که دلم وا نمیشود

با وعده های روز نو و روزگار نو

پای پیاده هم بروم مرگ دور نیست

بیخود سوار کرد مرا این قطار نو

----------------------------------------

 هزار توبه که الوده ی گناه شدیم

چقدر ساده مرتکب اشتباه شدیم

 

تمام مردم ما , مرد و زن جوان تا پیر

زدرد حامله هستیم و پا بماه شدیم

 

به سادگی همه در ذهن خود گمان کردیم

طلسم ظلم شکستیم و در رفاه شدیم

 

ولی حقیقت امر اینکه ما ندانسته

به دست حیله و تزویرها سیاه شدیم

 

خدائی از سَر ِ انصاف اگر نگاه کنیم

رها ز چاله و در قعر چاه شدیم

 

به نام دین سَر ِ ما را کلاه مگذارید

که خبره دیگر از این شیوه ی کلاه شدیم

 

نشان ظلم شما برگهای تاریخ است

و نسل سوخته ایی که همه تباه شدیم