نشسته نقش قشنگ تو بر دل دیوار

و کرده خاطره های گذشته را تکرار

 

چقدر ... فاصله بین , من و تو افتاده

بیا و فاصله ها را یکی یکی بردار

 

فقط دو خط موازی شدیم و دُور از هم

نمانده زاویه ایی رو به نقطه دیدار

 

و یا دو دایره , البته با شعاء بلند

به دور خویش گرفتار , هر دو با اجبار

 

چقدر خسته شدم از مساحت و فرمول

چقدر خسته ام از این نتیجه و آمار

 

شکسته میشوم اخر از این سرودنها

و بی تو این غزل و واژه های بی مقدار

 

بیا و خاطره ها را مرور کن شاید

شبیه من بشو از خواب گرم خود بیدار

 

 

 

این سروده درد دل یکی از دوستانمِ که در قالب غزل سرودم و امیدوارم بزودی مشکلات از سر راهشون برداشه بشه

در مدار زندگانی , اتصالی کرد و رفت

ناگهان پُشت مرا یکباره خالی کرد و رفت

 

ما که با درد و غم هم روز و شبها ساختیم

پس رهایم از چه رو در این حوالی کرد و رفت

 

هر چه گفتم جان هر کس دوستش داری نرو

پشت بر این خواهش و حرف اهالی کرد و رفت

 

باز پرسیدم چرا اینگونه با ما میکنی

پاسخم را با نگاه خو سوالی کرد و رفت

 

ابرویم را میان کوی و برزن ریخته

او مرا پرپرتر از گلهای قالی کرد و رفت

 

شیشه ی صبرش گمانم در شبی لبریز شد

بودنش را بعد از آن شب , احتمالی کرد و رفت

 

من که هرگز اشتباهم هیچ پایانی نداشت

کمتر از اندازه شاید گوشمالی کرد و رفت

 

 

اندازه ی تمام فاصله ها , درد میکشم

تصویری از شکستن یک مرد میکشم

 

با یک قلم , به دفتر این روزگار تلخ

نقشی از انچه بر سرم آورد میکشم

 

هر چند از درون , دلم آتش گرفته است

آهی ز سینه .... یخ زده و سرد میکشم

 

باور کنید سفسطه هرگز نمیکنم

پاییز را ز روی خزان , زرد میکشم

 

این واژهای پر غم و اندوه را به نظم

از حس و حال شاعر شبگرد میکشم

 

با درد دل , هوای دلم روبرا نشد

فریاد را از انچه به من کرد میکشم

 

 

 

 غزل بهانه میشود , که با تو گفتگو کنم

و دردهای سینه را , در این سروده رو کنم

 

شکایتی ندارم و , گلایه هم نمیکنم

گلایه  از تو یا خودم , زمانه یا از او کنم !!؟

 

نمانده راه و چاره ایی , برای دردهای من

بغیر از این که بغض را , شکسته در گلو کنم

 

هنوز آرزو بدل , نمانده ای و مانده ام

نگو که بی تو مرگ را , دوباره آرزو کنم

 

چرا ستاره ایی شدی , که در شبم غروب کرد؟

طلوع این غروب را چگونه جستجو کنم

 

شب از شبم سیاهتر , بخود ندیده روزگار

چگونه رنگ تیره را , به گریه شُستشو کنم

 

به آسمان نمیرسد , دعا و ضجه های من

مگر نماز عشق را , به خون دل وضو کنم