افسوس که بلبل به قفس بسته سخن شد

این باغ پر از زوزه ی هر زاغ و زغن شد

 

پژمرد گل و خار بجا مانده در این سو

ان سو علف هرزه که پاپیچ چمن شد

 

یک سوی دگر تیزی دندان تبر ها

از جور زمان سهم درختان کهن شد

 

دیگر اثر از بوی خوشی هیچ ندیدیم

این باغ چراگاه خوش گاو حسن شد

 

ان اب زلالی که روان بود به جویش

افسوس که امروزه هم اغوش لجن شد

 

میسوزم و دلخونم از این واقعه تلخ

این درد و غمی بود که در سینه من شد

 

گفتم نکنم شکوه ایی از درد جگر سوز

این کودک دل بار دگر توبه شکن شد

در دفترغزل , غزلم  گنگ و مبهم است

گاهی اگرچه دلنشین , ولی از محتوا کم است

گفتم هزار بیت , ولی ابیات من همه

از دردو رنج و از دل پر غصه و غم است

از دل نگو , نگو که از این لرزه های غم

ویرانی دلم بخدا , بدتر از بم است

اشعار شاعران , همه در وزن و قافیه

اشعار من , مثال حبوبات درهم است

شاعر به شعر خود , دلی از غصه وا کند

بطن سرودهای من , که همه , غرق ماتم است

من در پی شکار واژه غمناک میروم

از بس کمین نموده ام , کمر قامتم خم است

اما فقط برای دل و , قلب  سوخته

گاهی اگرچه تلخ و گهی , اب زمزم است

 قرعه زد بار دگر عشق , به نام من و تو

داشت میریخت فلک زهر , به جام من و تو

انقدر رشته مهر دل ما , محکم بود

که پریشانی و غم رفت ز بام من و تو

دیدی اخر , که همین تنگ دلیهای دلم

کرد این فاصله را , اهلی و رام من و تو

گر چه ان قاصد خوشبختی ما , پر زده بود

عاقبت صید شد این مرغ , به دام من و تو

سر زد از مغرب عشق من و تو , صبح سپید

کاش دیگر نشود , نوبت شام من و تو

بعد از این هست یقینم , که عسل میریزد

دست ایام دگرباره , به کام من و تو

نیست چیزی , که بهایش بود افزون , از عشق

اخریت بیت غزل هست , پیام من و تو

 

شعر من , در دل غمگینم اگر ریشه نداشت

چاره درد دلم , اینهمه اندیشه نداشت 

 

کاش میمرد غم و , درد گریزان میشد 

کاشکی , غصه درون دل من تیشه نداشت

 

کاش خوشبختی این زندگی اندک ما

بود اسان و , سر راه درش گیشه نداشت

 

کاش در عشق , جدایی , سخنی مضحک بود

کاش این صحنه پر درد , هنر پیشه نداشت

  

 

کاشکی , هیچ دلی سنگ نمی شد هرگز

یا که در راه دلی سنگ , کسی شیشه نداشت

  

 

کاش در جنگل قانون زده ی وارانه

شیر چون مورچه بودو , هوس بیشه نداشت

 به دست باد میدادم , بسویت قاصدک ها را

و هی دنبال میکردم , دمادم روزنک ها را

بروی صورتم از غم , نشته نقش تنهایی

تو از این چهره زردم , جدا کن غمبرک ها را

فلک با حیله میخواهد , تو را از من جدا سازد

بیا از بیخ و بن برکن , بساط این کلک ها را

کویر خشک و سوزانم , همیشه غرق در گل بود

اگر سیراب میکردی , به قلبم این ترک ها را

نمی دانی که از مهرت , دلم اغشته در خون است

مزن با این جدایی ها , به زخمم ناخنک ها را

نه تنها در ره عشقت , منم سرگشته و شیدا

تو مجنون ساختی حتی , تمام شاپرک ها را

نمی خواهم که دنیا را , ببینم بی تو یک لحظه

ببار ای اشک خونینم , بپوشان مردمک ها را

 

به حرمت عزل کمی , نگاه را روانه کن

نگاه چشم خویش را , به شعر من نشانه کن

 

ببین که در غیاب تو , کلام و واژه سوخته

تمام محتوا ی من , مرا پر از ترانه کن

 

بهانه شد سرودنم , که با تو گفتگو کنم

تو هم سروده مرا , برای خود بهانه کن

 

خیال بی تو زیستن , مرا به مرگ میبرد

بهار زندگانیم , درون من جوانه کن

 

بیا به رسم دلبران , کمی به من نگاه کن

فقط برای لحظه ایی , نگاه دلبرانه کن

 

نمیدانم چرا شبها , دلم ناگاه میگیرد  

گلویم را غمی جانسوزو بغض اه میگیرد

  

شبم تاریک و دردم لاعلاج و سینه ام پر خون 

همیشه وقت تنهایی , دلم چون ماه میگیرد

    

خداوندا برایم راهی از بیراهه پیدا کن 

که هرجا رهسپارم , غم برویم راه میگیرد

   

نمیدانم , چگونه این همه غم در دلم جا شد 

اگر با چاه گویم درد , قلب چاه میگیرد

  

شکایت میکنم هر لحظه از غم , بسکه بی تابم  

گمان دارم دل غم هم , زمن گه گاه میگیرد

  

مکن در پیش درویشان , حکایت از دل تنگم  

که از این درد بی درمان , دل هر شاه میگیرد

   

(رها) را با دلی پر غم , رها کن تا رها باشی

 مخوان اشعار تلخم را , دلت ناخواه میگیرد

برای از تو نوشتن , غزل بهانه شده 

و خون واژه درون رگم روانه شده

 

برای از تو نوشتن چقدر دلتنگم

اگرچه پیکر من جای تازیانه شده

 

برای از تو نوشتن لب مرا بستند

دوباره بغض فرو خورده ام کمانه شده