سینه ی من اگر از عشقِ تو لبریز نبود

غزلم بی تو چُنین تلخ و غم انگیز نبود

 

کاش هنگام غزلخوانی بلبل در باغ

گوش نفرین شُدی بادِ خزان تیز نبود

 

کاشکی عشق از آغاز جهان فصل نداشت

یا اگر داشت در آن صحبتِ پائیز نبود

 

کاشکی دشنه بیرحم زمان , روزِ نخست

میشکست از کمر و اینهمه خونریز نبود

 

کاش از دادِ تو بیداد , به خود می لرزید

یا که در آمدنت اُفت و گهی خیز نبود

 

کاش می شُد دلم از صبحِ طلوعت روشن

کاش این شامِ سیه چهری ناچیز نبود

 

کاش می آمدی امروز و دگر بعد از این

بر زبانِ من و ما , نام تو پرهیز نبود

رفتی اینبار مرا پاک روانی کردی

با غمِ دوریت انگار تبانی کردی

 

آنچه در فصلِ زمستان به سَرم می آمد

تو به یک ثانیه و لحظه ی آنی کردی

 

با خودت فکر نکردی که دلت جایم بود
آخرِسال تو هم خانه تکانی کردی!!؟

 

این غم انگیز ترین حادثه ی عُمرم بود
و مرا پیر در این سنِ جوانی کردی

 

چندش آور شده بعد از تو سرودن حتا
و غزلهای مرا  پنج قِرانی کردی

 

خونِ ناحقم اگر ریخته شُد گردنِ توست
این تو بودی که مرا یکشبه جانی کردی؟

 

آخرین بیت غزل کاش به گوشت برسد
که مرا کُشتی و بی نام و نشانی کردی