جان تازه کرد , دوباره غزل , در هوای تو

با انکه نیست , لایق وصف و ثنای تو

 

جانِ من و , تمام عزیزانِ در دلم

ای مایهِ ی وجود دو عالم , فدای تو

 

مولود کعبه ایی و تو خود , کعبه ی دلی

اصلا بنای کعبه بپاشد , برای تو

 

خورشید هم اگر به جهان جلوه میکند

جا مانده روی صورت او , ردِ پای تو

 

من مانده ام , اگر تو نبودی , وجود حق

غیر از خودت کهِ را  بگذارد به جای تو

 

در مدح تو , زبان ملایک قصور داشت

وصف تو نیست , در ید کَس جز خدای تو

 

آقا , فقط ز روی کرَم , کن عنایتی

روشن شود , دو دیده به صحن و سَرای تو

 

 حرفهایم اگرچه تکراریست

خون غم در سروده ام جاریست

این غزلهای درد و بغض اور
واقعیت , نه مردم ازاریست

نیست مقصود من غزل گفتن
هدف از این سروده بیداریست

این غزلها فقط بهانه شده
تا بگویم که دردها کاریست

دردهایی که مانده در سینه
حرفهای فقیر و بازاریست

فقر و فحشا به هر کجا باشد
دور از جانمان فقط خواریست

درد باید که ریشه کن گردد
به دوا , گر علاج بیماریست

یا بجز این فقط اتاق عمل
نه مُسکٌن نه کار بهداریست

ان طبیبی که میکند تسکین
دکترایش بدان که خرواریست

یا اگر وعده و وعید دهد
وعده هایش همیشه ابزاریست

دردهامان اگر چه بسیارند
ریشه اصلیش ز بیکاریست

فکر تولید و کار باید کرد
قدم اولش به همیاریست

دست در دست هم اگر بدهیم
بعد از ان روز بهره برداریست

 این سخن از درون من حاکیست

در دلم این سروده حکاکیست

 

نه ریا میکنم , نه مداحی

سخنم در کمال بی باکیست

 

در حقیقت برای توصیفش

دل من از زبان من شاکیست

 

در قصورزبان کناهی نیست

به گمانم که مرد افلاکیست

 

او که قاموس علم , در شعر است

با چُنین ویژگی ولی خاکیست

 

نظرش بر سروده , در هر جا

بی غرض , در صداقت و پاکیست

 

این غزل ماندگار خواهد شد

چون مزیٌن به نام او "حاکی" ست

 چرا این روزها حتی , دل از دلدار میترسد

و عاشق از طلوع عشق و یار از یار میترسد

 

چه پیش امد در این بُستان , ز اندوه خزان باد

که بلبل از گُل و گُل هم دگر از خار میترسد

 

به دور خویش میچرخیم و در این حلقه زنجیریم

کجا باشد عجب گر , نقطه از پرگار میترسد

 

عجب اشفته بازاری در این بیغوله شد حاکم

که بازرگان ز کار و , سکه از بازار میترسد

 

مگر ان گهنه زخم دل , به زور نیزه شد درمان؟

که شاعر از بُروز درد , در اشعار میترسد

 

نه تنها ماجرای سربداران قصه شد دیگر

که حتی قصه گو  از چوبه های دار میترسد

 

چرا بار رسالت را , ز دوش خویش افکندیم

از این تاریکی مطلق "رها" بسیار میترسد

روزِ آخر چقدر بد کردی

عشق را زیر پا لگد کردی

 

رفته بودی که زود برگردی

لحظه های مرا عدد کردی

 

رفتی اما نیامدی دیگر

با خیالت علم تو قد کردی

 

چه بگویم من از دلم با تو

انچه با دل نمیشود کردی

 

هرچه کردی به من در این بازی

اخرین لحظه نَود کردی

 

نفسم بی تو سخت میگیرد

راه این سینه را تو سَد کردی

 

دل عاشق اگر چه خونین است

تو زیادی ولی ز حَد کردی

 

وقت افتادنم به دام عشق

قلب را , مدرک و سَند کردی

 

گفته بودی که عاشقم بودی

عشق را بی بهانه رَد کردی

 

عاقبت صحنه جدایی را

این تو بودی که مُستند کردی

 

چیدن قاصدک که یادت هست؟

بیش از من , تو در سَبد کردی

 

قاصدکها هنوز در خوابند؟

یا که کوبیدیی و نَمد کردی

 

روز قبلش هنوز یادت هست؟

چون ستاره مرا رَصد کردی

 

عکس تو توی خاطر من بود

تو به تصویر خود حَسد کردی

 

از حسادت تمام دنیا را

پیش من مثل دیو و دَد کردی

 

صحبت از اینکه در رگُ و جانم

جز تو عشقی نمی دوَد کردی

 

یا همان جمله را , که مرغ دل

غیر بامت نمی پَرد کردی

 

بعد از ان نقل قولِ قلبت را 

که بجز من نمی تَپد کردی

 

گفته بودی که بی تو میمیرم

باز آن لحظه گوشزَد کردی

 

حرفهایی که هیچ در عقلم

باورش هم نمیرَود کردی

 

قولت اما , شبیه مردان بود

بعد از ان یا علی مَدد کردی

 

من که شاعر نبوم از اول

ایچنُین در غزل بَلد کردی

 

واژه ها گر که جمله در خوابند

نمره ام را ز بیست صَد کردی

 

دیگر اما نمانده قافیه ایی

تا بگویم چه با خِرد کردی

 

بیت اخر همینقدر گویم

رفتی ای جان مرا جَسد کردی