این روزها , بَدجور اعصابم خراب است

روز و شبم هر لحظه همراه عذاب است

 

ظلمی که با ما  روزگارِ لعنتی کرد

بالاتر از اندازه و حَد و نصاب است

 

با مرگِ تدریجی مرا مسموم کردند

این پاسخِ اندیشه های بی جواب است 

 

باور کُنید از غصٌه دارم میکنم دِق

صبحانه و شام و ناهارم , قرصِ خواب است

 

با اینکه فریادِ مدد جوئی بلند است

اما هنوزم چهره ها زیرِ نقاب است

 

سالِ هزارو سیصدو چند است حالا؟

تقویمِ روز و ماه و سالم بی حساب است

 

درد و غمم را طاقت شرحِ غزل نیست

تنها غمم هفتاد , دیوان و کتاب است

 

با اشتباهِ "فاهشی" درگیر هستیم

این حاصلِ یک اشتباه و انتخاب است

 

کاش تصویر تو را بر سَرِ کاشی بکِشند

لحظه ایی را تو دلتنگ نباشی بِکشند

 

رنگ موهای تو را قهوه ایی سوخته و

جای رنگِ عسلِ چشم تو , ماشی بکشند

 

روی  بومِ دلِ تو با قلمی نامَرئی

رشته ی مِهر مرا مردم ناشی بِکشند

 

از دل و سینه من چمبره ی غمها را

بتراشند و غمم را متلاشی بکشند

 

بین ما فاصله ها باز رَجز میخوانند

آن پدر سوخته ها را به حَواشی بکِشند

 

 

خیرِ سَرم طبع غزل گَل کرد , وقتی که حالم بود ناهنجار

در انزوای مطلقی بودم , در انحنای پهنه ی دیوار

 

تصویرم از جنسِ شکستن بود , سنگین تر از ویرانی یک کوه

حتا صدای استخوانهایم , ناقوسها را داده بود آزار

 

من مات و گیج و گنگ و سَردرگُم , میدیدم و باور نمی کردم

آن صحنه ی پُر درد را آنجا , در سبزه میدان اولِ بازار

 

از خاطرم هرگز نخواهد رفت , آن اتفاق تلخ و وحشتزا

لعنت بر آن سوداگرانِ مرگ , لعنت بر آن نامردم بیمار

 

در روزِ روشن پیشِ چشم خلق , غلطید در خون و بخود پیچید

ای ننگ بر آدمکُشان پَست , ای مرگ بر آن قاتلِ خونخوار

 

آن لحظه چشمانم سیاهی رفت , افتادم و چیزی نفهمیدم

چرخید یکباره زمین انگار , دورِ سَرم مانندِ یک پرگار

 

حالا گذشته چند سالی از , آن ماجرا اما دوباره باز

هر بار از آن راه می آیم , یادش برایم میشود تکرار

 

عکسِ تمام شعرها , بسیار بَد هستی

تنها فقط بی معرفت بازی بَلد هستی

 

بیهوده از یک کاه , گاهی کوه میسازم

وقتی برای دلخوشی مانندِ سَد هستی

 

بازیگری در صحنه های تلخ و جنجالی

اما برای عشق , مردودی و رَد هستی

 

ارشاد باید کارهایت را کُند توقیف

چون باعث این فیلمهای مُستند هستی

 

چاقو نمی بُرد همیشه دسته ی خود را

شاید که سوری زاده , از قوم اَسد هستی

مفسدانِ آسمان جُل , پادشاهی میکنند

آب را گِل کرده اند و صیدِ ماهی میکنند

 

پینه بر پیشانی آنان ز طول سجده نیست

مُهرهای داغ .... حرفم را گواهی میکنند

 

کیستند اینان که با تزویر جولان میدهند

در خیال خود عجب احساسِ واهی میکنند؟

  

چیزی از شُر و بدی دیگر بجا نگذاشتند

روسپدان سیاهی , روسیاهی میکنند

 

باز صد رحمت به شیطان , این شرارت پیشگان

گاه از ابلیس حتا باج خواهی میکنند

 

هر حلالی را حرام و هر حرامی را حلال

آنچه میخواهند با دین , دلبخواهی میکنند

 

گرچه لبریز از گناهِ کرده و ناکرده اند

باز اما , ادعای بیگناهی میکنند

 

روی زیبای تو چون ماه , تماشا دارد

غنچه در پیشِ لبت شاید و اما دارد

 

آنقدر پاک و زلالی که ز شرمندگیت

قطره از لحظه ی دیدار تو پروا دارد

 

برگ گُل گرچه لطیف است ولی صورت تو

از لطافت , دو سَر و گردنِ بالا دارد

 

تو خودت زینت هَر زیور عالم هستی

ادعایم سَند و مدرکِ پیدا دارد

 

به گمانم نه زمینی که ز بالا باشی

چون دمِ گرم تو اعجاز مسیحا دارد

 

نیست مانند تو در روی زمین , باور کُن

چه کسی مثل تو در قلب و دلم جا دارد

 

با آمدنت بوی بهار آوردی

انگیزه ی زندگی به بار آوردی

 

با یادِ لبت طعمِ غزل شیرین شُد

ای زینت شعر , اعتبار آوردی

 

یک عُمر اسیرِ پنجه ی غم بودم

مغلوب شُد از سرش دمار آوردی

 

تردید نکُن شکست او سنگین بود

وقتی که به مِهرت , اقتدار آوردی

 

با آمدنت بهار سیری چند است

از بسکه نشاطِ بی شمار آوردی

 

فریاد .....  از جُوری که با عُشٌاق کردند

ظلمی که بر اعضای سیمین ساق کردند

 

در را , بروی صیف و صاحبخانه بستند

کاری که با اجدادمان , قَزاق کردند

 

آن نوکران و جیره خوارانِ خبر چین

در نشرِ کذب و ادعا , اغراق کردند

 

آدم فروشانِ دَغل بازِ ریاکار

خود را به آئینِ خدا سنجاق کردند

 

این  موزیان و مفسدانِ آسمان جُل

تهدیدمان با ضربه ی شلاق کردند

 

همکاسه ی گرگانِ خون آشام , هرجا

در پوستینِ بره ها اتراق کردند

 

من بیخیال این غزلها بودم اما

یک بار ِ دیگر بنده را مشتاق کردند