مُحکم میانِ دست میگیرم سَرم را
وقتی که میبینم کمی دور و بَرم را

بازارِ داغِ حیله و تزویر و نیرنگ
سوزانده تا تَه ریشه های باورم را

باور کُنید از دردِ مَردُم میکِشم درد
دردی که میگیرد گلوی حَنجرم را

با هَر زبانی درد را فریاد کردم
اما نَفهمیدند حرفِ آخرم را

دیگر کسی یک ذره هم فکرِ کسی نیست
حتا خدا هم بسته درهای کَرم را

روی بومِ خاطرت با آه و زاری میکِشم

 دارم این تصویرها را یادِگاری میکِشم

 

یک قفس با میله هایی محکم و قفلی بزرگ

سرگذشتم را شبیهِ یک قناری میکِشم

 

با شکارِ واژه دارم صحنه سازی میکنم

 با غزل تصویرِ مرگی انتحاری میکِشم 

 

تازه می فهمم که منهای تو یعنی اعتیاد 

 روز و شب از دوریت دائم خُماری میکِشم  

 

اعتیادم اعتیادی پیشِ پا اُفتاده نیست

هی به خود می پیچم و هی بیقراری میکِشم

 

پشتِ هَم سیگار, هی سیگار , هی سیگار , دود

زهرِ ماری را فقط از کم بیاری میکِشم

 

 

وقتی که قلبت بود مالامالِ اَندوه

وقتی شُدی از غُصه ها سنگین تر از کوه

  

وقتی تو را با درد و غم پیوند دادند

وقتی به جُرمِ عشق حُکمِ بَند دادند 

 

وقتی شُدی سیگار و استعمال گشتی

آتش گرفتی سوختی  پامال گشتی

 

وقتی دلت آتشفشانی آتشین بود

وقتی تمامِ حرفهایت نقطه چین بود

 

وقتی شبیهِ شیشه ایی درهَم شکستی

وقتی که چشمت را بروی عشق بَستی

 

وقتی که خوابِ مرگ را بیدار دیدی

 وقتی خودت را روی خود آوار  دیدی

 

وقتی عنانِ آرزویت رفت بر باد

وقتی شکوهِ عشق از چشمِ تو اُفتاد

 

وقتی دلت را با شقاوت پاره کردند

از اَشک , چَشمانِ تو را فواره کردند

 

وقتی تمامِ آرزوهایت سَراب است

وقتی پناهِ آخرینت قُرصِ خواب است

 

وقتی تمامِ لحظه ها کارت دعا شُد

وقتی زبانت خسته از ذکرِ خدا شُد

 

وقتی زبانم لال قلبت را شِکستند

آنوقت میفهمی که دُنبالِ چه هستند

 

آنوقت میفهمی که میگیرد صدایت

آنوقت میبنی که دنیا نیست جایت

نوشتم از تو نوشتم .. چه خوب فهمیدی 
و حال و روزِ مرا بهتر از خودم دیدی

تمامِ حرفِ دلم را غزل غزل گفتم
تو هم شنیدی و قهقه زدی و خندیدی

بگو بگو.. دِ تو اصلن مگر دلی داری؟!!
چگونه ساده گذشتی چرا نباریدی؟ 

خدای عشقِ زمینی شُدی و وا دادی
و ماهِ چهاردهم بودی و نتابیدی

چطور دَم نزنم از محبتت که فقط 
نمک به زخمِ دلم ذره ذره پاشیدی

تازگیها دارد اَندوهِ دلم کم میشود

رنگ و روی صورتم مانندِ آدم میشود

تازگیها دارم از احساس خالی میشوم

جای پای عقل دارد باز محکم میشود

تازگی اندیشه بر احساس غالب گشته و

ذره ذره پُشتِ غم در سینه ام خَم میشود 

چشمهایم رو به بهبودیست با عقلِ سلیم

سیلِ اشکم اندک اندک رو به نم نم میشود

من یقین دارم که بعد از مدتی کوتاه و کم

تارو پودم روح و جانم خالی از غم میشود

عشقِ بی اندازه مانندِ گُسل ویرانگر است

عاشقِ بی مرز هم آوار چون بَم میشود

 

عشق شیرین است اما گاه غوغا میکند 

تلختر سنگین تر از غمهای عالم میشود

 

زخمهای لاعلاجی دارد و بیچارگی

نوش دارویی ندارد عَقل مَرهَم میشود

 

الغرض اینروزها عاشق شُدن دلچسب نیست

جامه ات مانندِ من در عشق پَرچم میشود 

 

شاه راهِ عشق محراب است و معشوقت خداست

هر که غیر از این کُند درگیرِ ماتم میشود

 

دفترِ شعرِ مرا پاره نکردی کردی

شاعری را نَکه آواره نکردی کردی

 

اولین روز دلم را به نگاهی با عشق

هدفِ ترکشِ خمپاره نکردی کردی

 

چَشم آهوی خوش اندامِ کمر باریکم

تو مرا عاشق یکباره نکردی کردی

 

گفته بودم سُخنت مثلِ عسل شیرین است

با لبت کارِ شکرپاره نکردی کردی

 

گفته بودی که کنارِ من و غمخوارِ منی

با غمت دردِ مرا چاره نکردی کردی

 

چشمهایم نگرانند ... خدا میداند

هر دو را یکشبه فواره نکردی کردی

 

قافیه تنگ شُد و حرفِ دلم بسیار است

و چِها با منِ بیچاره نکردی کردی

از عاشقی از عشق بی اندازه بیزارم

دیگر نمیخواهم بیفتد با کسی کارم

 

مانند کوهِ استواری بودم  و حالا

دورِ خودم میچرخم و مانندِ پرگارم

 

محکم تر از دیوار های ارگِ بَم بودم

پسلرزه های بی وفایی کرد آوارم

 

گفتم رهایش میکنم دیدم نشُد ایکاش

میشُد که از دامانِ عشقش دست بردارم

 

با آنکه جانم را به لب آورده اما باز

بیش از خودم بیش از خودِ او دوستش دارم

در لابلای فاصله زندانیم نکُن

دورم نزن اسیرِ پریشانیم نکُن

 

دارم شبیهِ بغضِ گره خورده میشوم

بشکن .... درونِ حنجره طولانیم نکُن

 

من صادقانه قیدِ خودم را زدم تو هم

در اِنحنای فاجعه قربانیم نکُن

 

باشد سکوت میکنم و آه میکشم

بارانیم ..... دوباه تو بارانیم نکُن

 

یوسف به گردِ پای تو حتا نمی رسد

ایرانی اصیلم و کنعانیم نکُن

 

آخر بگو چگونه به دست آورم تو م را؟

با رفتنت به گورِ خود ارزانیم نکُن