ای کاش که در حالِ فرایند نبودم

یا معتقد و اینهمه پابند نبودم

 

ایکاش که با شورشِ ابیاتِ غزلها

در بندِ خودم یکسره در بند نبودم

 

ایکاش در این فاصله های طبقاتی

سر خورده ترین واژه ی پیوند نبودم

 

ایکاش شبیهِ خودتان... مردم دانا

از ماتم وغم , آتش و اسپند نبودم

 

ایکاش بروی لبتان تا که بیاید

هر ثانیه در حسرتِ لبخند نبودم

 

ایکاش زبانِ غزلم رنگ دِگر داشت

ایکاش که اینگونه هنرمند نبودم

 

 

هجومِ دردها را قدِ یک ارزن نمی فهمند

به روی خود نمی آرند؟ یااصلن نمی فهمند

 

خدایا گوشهاشان کر شُده یا مصلحت بینند

که فریادِ من و ما را , ز مرد و زن  نمی فهمند

 

و در زیرِ فشارِ زندگی بد جور زائیدیم

چرا این قومِ لاکردار شیون را نمی فهمند

 

 و حاتم وار می بخشند .. اما مالِ مردم را

به قکر اینکه مردم هم شبیهِ من نمی فهمند

 

نمیدانم چرا اینروزها علامه های دَهر

فشارِ خوشه را بر گرده ی خرمن نمی فهمند 

 

به شرق و غرب دستِ دوستی دادند پنهانی

و افکارِ پلیدِ این دو دشمن را نمی فهمند

 

و پرسیدی چرا در شهرها بحت ترافیک است

یقین دارم که کارِ مترو را از وَن نمی فهمند

 

"شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هائل"

  عجب از اینکه دستاوردِ بهمن را نمی فهمند

 

برو شاعر به فکر آب و نان و سبزی خود باش 

که اینان آش را با یک وجب روغن نمی فهمند

 

به تشخیصِ خودم با عرض پوزش تازه پی بردم 

که فرقِ گوشتِ کوبیده را از اَن نمی فهمند

 

وقتی شکوهِ عشق را ناچیز می بینی

 

وقتی خقوقِ خلق را ناچیز می بینند

سگهای خان دندانِ خود را تیز می بینند

 

 

 

اینروزها داری مرا ناچیز می بینی

 

شبیهِ غده ی دردند و درمان را نمی فهمند

 

 

بعد از تو بَر لبهای من لبخند خشکید

گلهای یاسِ ساحلِ اروند خشکید

 

وقتی لبانت را بروی خنده بستی

در کل دنیا کشتزار قند خشکید

 

بعد از تو دیگر رنگِ سبزِ سالِ من مُرد

حتا بهارم آخرِ اسفند خشکید

 

طرزِ نگاهت با زبانِ بی زبانی 

فریاد می زد چشمه ی پیوند خشکید

 

باور کُنی یا نه ...خدایم هست شاهد   

دیگر زبان از خوردن سُوگند خشکید

 

می جوشد از اعماقِ جانم مِهرت اما      

 دریای احساست به من هرچند خشکید

 

مانندِ باران باش و سیرابم کُن از عشق

دور تو اینجا شاعری در بند خشکید