کاش میشد تا کمی غوغا کنم

واژه های ناب را پیدا کنم

کاش میشد از ته دل با قلم

چهره این شعر را زیبا کنم

 

حیف اما اهل غوغا نیستم

من گمم در واژه پیدا نیستم

گاه گاهی میسرایم بیت را

شعر را شیدا , و شیدا  نیستم

 به رویا در شبی دیدم , که در بازار طوفان شد

در آن بازار اشفته , طلا و سکه ارزان شد

 

دلار از قیمت افتاد و , ریال آقای عالم بود

بهای ارز در دنیا , اسیر دست تومان شد

 

تورم مرد و در آن شب , به زیر خاک شد مدفون

از این پیش امد شیرین , لبان خلق خندان شد

 

دوای درد این مردم , همیشه وعده بود اما

به خواب خویشتن دیدم , عمل بر عهد و پیمان شد

 

سخن بی فکر و اندیشه , بجز در خواب , رویایست

تفکر پیشه کردم تا , که درد سینه اکران شد

 تابه کی  بازار را آشفته حالی , تا به کی؟

چاره اش را وعدهای پوچ و خالی , تا به کی؟

 

ما که درد خویش را در سینه پنهان ساختیم

دیگر اما این فشار و بار مالی , تا به کی؟

 

پول ملی ارزشی دیگر ندارد دوستان

بیخیالی ! بیخیالی !! بیخیالی !!! , تا به کی؟

 

زنده ماندن شد بجای زندگی بر ما حلال

زنده بودن بعد از این با جیب خالی , تا به کی؟

 

بدتر از دیروز امروز است و فردا سخت تر

تشنه بودن در مکان آبسالی , تا به کی؟

 

پاسخ اندیشه را با مشت محکم میدهند

مُهر کردن روی لبهای سوالی , تا به کی؟

 

باغ را با زوزه زاغ و زغن پُر کرده اند

انتظار نغمه های احتمالی , تا به کی؟

.