قیمت اجناس از فریاد هم دیگر گذشت

در تَورم , نرخ از هشتاد هم دیگر  گذشت

 

آسمان را میخراشد , بسکه بالا رفته است !!

قیمت مرغی , که از میلاد هم دیگر گذشت

 

زیر بار این گرانی , قامت مردم شکست

کارمان از دکتُر و اِمداد هم دیگر گذشت

 

در تحمل رفته از رو  پیشمان هر آلیاژ

طاقتش از گردن فولاد هم دیگر گذشت

 

گور بابای انرژی , گور بابای اَتم

در هزینه مبلغ از اعداد هم دیگر گذشت

 

فکر درد و رنج مردم نیست در باطن کسی

در حقیقت صحبت از غمباد هم دیگر گذشت

 

واژه کم اورده ام از شرح دردم در غزل

وصف آن از من .. که از اُستاد هم دیگر گذشت

 

آنچه بر ما رفته در این روزگاران غریب !!

در قیاس ظلم , از اجداد هم دیگر گذشت 

 

 بطن سروده هایم , از درد انعکاس است

غم با دلم عَجین و , همواره در تماس است

 

این درد واژه هارا , از خواب رانده اما!!!

در پیش چشم خَلقی , پیوسته ناشناس است

 

خَلقی که واژه ی رحم , نزدش غریب و مبهم

با حیله یا به نیرنگ , در فکر اسکناس است

 

همٌیشه شیشه در دست , دنبال خون مردم

ظاهر فریب اما , در کار اختلاس است

 

طفلی گرسنه آنجا , سَر روی خاک دارد

اینجا برای کاری , مردی در التماس است

 

جایی دگر ولیکن , در شکل آدمیزاد

با حیف و میل و اسراف , دیوی پی کلاس است

 

این بی عدالتیها , بر لب رسانده جانم

شاید ستون خلقت , از بیخ و بن قِناس است

 دادم لقبت را به یقین , حافظِ ثانی
الحقُ والنصاف , بَسی لایق آنی
.
شعرت به دلِ سوختگان , آب حیات است
مقصود من آنست , که آرامش جانی
.
گفتار تو کوبنده و پندار تو نیکوست
در مبحث اشعار , خداوند زمانی
.
با لحجه ی شیرینِ صفاهانیت اینجا
در نظم کشیدی غم ما را به روانی
.
اُستاد نکویی.. به دل و سینه ی بیداد
اشعار تو تیریست , که خیزد ز کمانی
.
با اینکه به نزدیکی هفتاد رسیدی
آمیخته ابیات تو با شور جوانی
.
ای گوهر اندیشه .. خدا یار تو باشد
امید من آنَست که جاوید بمانی

 بعد از تو هر شب گوشه ایی کِز کردم اینجا

از درد و غم تا صبح , جِز جِز  کردم اینجا

 

با انکه از رُو رفت پیشم  صبر و طاقت !!

بالشت را با اشک , قرمز کردم اینجا

 

لبخند را بعد از تو حتی لحظه ایی هم

بَر روی لب , ممنوع و هرگز کردم اینجا

 

از بس درون این غزل , غم میزند موج

من واژه را از خواب عاجز کردم اینجا

 

غمگین مشو از درددلهایی که با اشک

یکباره در پیش تو بارز کردم اینجا

 

البته هر بیتی که با یادت سُرودم

از خاطرت اخذ مجوز کردم اینجا

 

حتی اگر اصلاً شعرم را نخوانی!!

در گوش غمها باز وِزوِز کردم اینجا

 در هجوم غم تو افتادم , لحظه لحظه میان چالشها

میچکد اشک چشم من هر شب , قطره قطره بروی بالشها

 

باورت میشود که تنهایی!! , بی تو اینجا به جانم افتاده؟

داده چنگال تیز و بی رحمش , پیکرم را چقدر مالشها

 

پیشت اما اگر که تا امروز , نزدم دم از این پریشانی!!!

شده پنهان بروی لبهایم , پُشت قاب سکوت , نالشها

 

کوره راهی که مانده در پیشم , انتهایش به ناکجا باشد

کف پا پُر ز تاولی خونین , شده مدفون درون گالشها

 

ماجرای کشیدن دردم , هم به مجنون رسید و هم فرهاد

سمت دیگر رسیده تا  گیلان , به دیار و تبار تالشها

 

به یقین مثل من کسی در عشق , نه جهان زاده و نه میزاید

یکه تازم هنوز و دارم باز , در وفاداری تو بالشها

 

بی گناهی تو مثل من اما , در وفاداری تو عذری نیست

بخدا جای تو اگر بودم , میزدم رَه بسوی پالشها

 وقتی که رفتی , آسمان هم گشت غمناک

میداد همچون پیرهن , دل سینه را چاک

 

رفتی و با خود , هستیم را نیز بردی

از پیکرم جان رفت و از سَر , عقل و ادراک

 

با رفتنت هر روز و هر شب گریه کردم

از اشک چشمانم زمین هم گشت نمناک

 

با خو نگفتی این جدایی میکشاند 

در عاقبت ما را بسوی مرگ و اهلاک؟

 

از بس غمت هر شب در آغوشم کشیده

دیگر ندارم لحظه ایی از مرگ خود باک

 

روزی تو برمیگردی اما مطمئنم

وقتی تو میایی که باشد بسترم خاک

 

شاید "رها" در یاد تو باقی بماند

شاید که هم , روزی شود از خاطرت پاک

 

 

 ای که کردی ز وفا پاک فراموش مرا

بی تو غم سخت گرفته است در آغوش مرا

 

میشوم آب چُنان شمع , خدا هست گُواه

تا زمانی که کُند عشق تو خاموش مرا

 

خاطراتی که گذشته است میان من و تو

هم به هوش اوردو هم بَرد از هوش مرا

 

غم دوری تو مانند همان کاسه ی زَهر

مدتی هست که هر شب شده در نوش مرا

 

با خبر باش که این تنگ دلیهای دلت

به یقین میکند اینبار , کفن پوش مرا

 

راستش , روز جدایی تو مُردم , اما

عشقت اورد دوباره به سَرِ جوش مرا

 

کاش میشُد دلت آگه ز دل پُر دردم

تا شود بَر غم تو لحظه ایی سَرپوش مرا