به دست باد میدادم , بسویت قاصدک ها را

و هی دنبال میکردم , دمادم روزنک ها را

بروی صورتم از غم , نشته نقش تنهایی

تو از این چهره زردم , جدا کن غمبرک ها را

فلک با حیله میخواهد , تو را از من جدا سازد

بیا از بیخ و بن برکن , بساط این کلک ها را

کویر خشک و سوزانم , همیشه غرق در گل بود

اگر سیراب میکردی , به قلبم این ترک ها را

نمی دانی که از مهرت , دلم اغشته در خون است

مزن با این جدایی ها , به زخمم ناخنک ها را

نه تنها در ره عشقت , منم سرگشته و شیدا

تو مجنون ساختی حتی , تمام شاپرک ها را

نمی خواهم که دنیا را , ببینم بی تو یک لحظه

ببار ای اشک خونینم , بپوشان مردمک ها را

 

به حرمت عزل کمی , نگاه را روانه کن

نگاه چشم خویش را , به شعر من نشانه کن

 

ببین که در غیاب تو , کلام و واژه سوخته

تمام محتوا ی من , مرا پر از ترانه کن

 

بهانه شد سرودنم , که با تو گفتگو کنم

تو هم سروده مرا , برای خود بهانه کن

 

خیال بی تو زیستن , مرا به مرگ میبرد

بهار زندگانیم , درون من جوانه کن

 

بیا به رسم دلبران , کمی به من نگاه کن

فقط برای لحظه ایی , نگاه دلبرانه کن

 

نمیدانم چرا شبها , دلم ناگاه میگیرد  

گلویم را غمی جانسوزو بغض اه میگیرد

  

شبم تاریک و دردم لاعلاج و سینه ام پر خون 

همیشه وقت تنهایی , دلم چون ماه میگیرد

    

خداوندا برایم راهی از بیراهه پیدا کن 

که هرجا رهسپارم , غم برویم راه میگیرد

   

نمیدانم , چگونه این همه غم در دلم جا شد 

اگر با چاه گویم درد , قلب چاه میگیرد

  

شکایت میکنم هر لحظه از غم , بسکه بی تابم  

گمان دارم دل غم هم , زمن گه گاه میگیرد

  

مکن در پیش درویشان , حکایت از دل تنگم  

که از این درد بی درمان , دل هر شاه میگیرد

   

(رها) را با دلی پر غم , رها کن تا رها باشی

 مخوان اشعار تلخم را , دلت ناخواه میگیرد

برای از تو نوشتن , غزل بهانه شده 

و خون واژه درون رگم روانه شده

 

برای از تو نوشتن چقدر دلتنگم

اگرچه پیکر من جای تازیانه شده

 

برای از تو نوشتن لب مرا بستند

دوباره بغض فرو خورده ام کمانه شده

 

 

اشعار من از قاعده شاید که برون است 

 

 

 

 

 

 

 

 نظر اگر به نقد شد , سروده ناب میشود

به غیر از این اگر شود , غزل حباب میشود

تمام شاعران اگر, به نقد رو بیاورند
غزل شکوفه میکند , دوباره باب میشود

به بیت پخته رو نما , که مایه ی شعف شود
هرانچه کال و خام شد , بدان عذاب میشود

سخن به محتوا بگو, به رسم کیمیا گری
که گر سخن عزیز شد , درون قاب میشود

اگر به ناشیانگی , بنای خود بنا کنی
ز بعد پیش لرزه ای , ز بن خراب میشود

نه ناب شد , نه قاب شد , عذاب شد , خراب شد
حباب شد سروده ام , دلم کباب میشود

رها کن این سخن (رها) , که درد سر گرفته ام
وگرنه هرچه گفته ای , فزون حساب میشود

 نه ارامش , نه اسایش , نه قلب ارزومندی

 ترانه بی تو , غزل بی تو, شعر غمگین است

نفس کشیدن دور از تو , اه سنگین است

 

نفس نمیکشم این , دردو رنج اجباریست

ولی خیال تو در سر , به درد تسکین است

 

برای از تو نوشتن , چقدر مشتاقم
نه این زمانه , که این اشتیاق دیرین است

 

همیشه یاد تو هستم , تمام ثانیه ها
اگر چه یاد تو یک لحظه , افت دین است

 

به دل نشیند اگر این سروده ام  , از توست
که یاد عشق تو بر هر سروده , اذین است

 

در ارزوی دیدن رویت سپید شد مویم
نشد میسرم اما , چقدر شیرین است

 

سروده ایی که به یاد تو واژه میسازد

همیشه پر ز مفاهیم و پر مضامین است

 

ولی ز دست غمت روزو شب گریزانم
شدم کبوترو او همچو مرغ شاهین است

 

هزار مرتبه گفتم بخود مگو از غم
(رها ) مگر که به گوش تو همچو یاسین است؟

 قلب پر احساس من با دردو غم پیوند شد

زندگی منهای تو , مانند زندان بند شد

تا کمی باور کنی شمع وجودم سوخته!!
گاه گاهی , این غزلها , همره سوگند شد

عهد کردی تا که ماهی , لااقل یک مرتبه
حال و احوالی کنی , ماه تو اما چند شد

جان هر کس دوستش داری , به یادم بوده ایی؟
یا جواب این سوال من , کمی لبخند شد!!

زنده بودن بی تو باور کن , برایم مشکل است
بی من اما , زندگی کردن برایت قند شد

بغض سنگینی گلویم را فشرده , صبر کن
عذر میخواهم ولی , گویا دلت خرسند شد

کاش امشب عمر باقی مانده پایان میگرفت
تا خبر اید (رها) دیگر رها از بند شد

 در قالب شعر میسرایم

اسرار نهفته ی دلم را

میگویم از این به بعد تنها

با خویش تمام مشکلم را

 

از بسکه درون سینه من

پر از غم و درد روزگار است

شاید که سرشته اند از غم

در روز تولدم گلم را

 

این موج پر از غرور غمها

عصیانگرو مست و بی ترحم

انگار به قصد یا که اجبار

ویرانه نموده ساحلم را

 

از دست زمانه دل گرفته

انگونه که کام , کام تلخ است

مردود شدم در این سرودن

صفر است , ببین معدلم را

 

اینجا همه گرم خویش هستیم

نزدیک همیم و دور از هم

یک لحظه چراغ روشن عشق

روشن ننمود محفلم را

 

پیغام مرا به غم رسانید

گویید همیشه شرمسارم

شرمنده از این گرانی جان

ازار رسانده قاتلم را

 

این چند زمان مانده عمر

بیهوده هدر مکن که روزی

از دست دهی , زنی به اتش

مانند منی که حاصلم را

 زندگی در کام من , جز زهر نیست

انتظاری بیش از این , از دهر نیست

 

دیده می بارد , چونان رودی روان

اشگ  من , کمتر از اب بهر نیست

 

زیر لفظی بر عروسان میدهند

نو عروسان چمن را مهر نیست

 

اشتی با خصم دنیا میکنم

چونکه در اینه ما قهر نیست

 

ره به سیلابم که ویرانتر شوم

نیست ما را طاقتی , در نهر , نیست

 

زنده ام گر من از این ایام تلخ!!

بسکه خوردم زهر , کاری , زهر نیست

 

اسمان هم , بر (رها) هر شب گریست

چون تو  دلسنگی ,کسی در شهر نیست

 فرصت کم است , صحبتی از قیل و قال نیست

حتی برای گفتن بیتی , مجال نیست

 

پر , باز کن , از این قفس تن به اسمان

پرواز کن , به اوج رسیدن , به بال نیست

 

بشنو , صدای هق هق مولا , به نیمه شب

عیشی دگر به وسعت این شور و حال نیست

 

خواهی اگر رها بشوی , دامنش بگیر

گر او کمک کند , تن خاکی وبال نیست

 

قدر و مقام هم , که فزون از ملایک است

ساکن شدن به عالم بالا , محال نیست

 

ره توشه ایی برای خودت دست و پا نما

دارایی وجود , به مال و منال نیست

 

گفتم به خویش , اول و دوم , به خویش باز

جان (رها) حقیقت است , گمان و خیال نیست

 

 بیاد تو .. کلام من .. چقدر پر بها شده

 با شما میگویم اینجا .. قصه ایی پر درد را

 رسید .. فصل بهارو.. شکوفه امید

 در اوج قله سرودن .. وقار میخواهد

شاید ز خاطرت رفتم ، یا برده ای مرا از یاد

لعنت به این جدایی که ، در بین ما دوتا افتاد

بعد از تو روزو شبهایم ،غمگین وسردو رنج اور

کردم سکوت تا امروز ، اما سکوت پر فریاد

باور نمی کنی اما ، باور بکن که ویرانم

ویرانه ای بنا کردم ، در کنج نا کجا اباد

پیشی گرفتم از مجنون ، من در جنون عشق تو

شد کوه، اب از دردم ، شد ثانی رها فرهاد

دور از تو زنده ام اما ، این زندگی چو زندان است

ای کاش میشدم امشب ، دیگر از این قفس ازاد 

درست لحظه ی بر پا شدن زمین خوردم

درست لحظه شادی دوباره افسردم

کجای حادثه بودی که بی خبر ماندی

زبسکه درد کشیدم درون خود مردم

 

مگذار دلم اینهمه دلتنگ تو باشد

مگذار که در حسرت یک زنگ تو باشد

مگذار که در سینه غمت لانه بسازد

مگذار دگر بار هماهنگ تو باشد

مگذار کنم توبه و مانند تو گردم

مگذار دلم همچو دل سنگ تو باشد

مگذار که ایینه دل زنگ بگیرد

مگذار رها لحظه ای همرنگ تو باشد

 

بیقرارم  چون تو، دریا دل کجاست

ناخدای عشق من‘ ساحل کجاست

اشنایی با تمام واژه ها

شعر من اندوه را قابل کجاست

این غزلها فعل را افسرده کرد

مانده ام در خویشتن فاعل کجاست

مرگ من نزدیک، نزدیک من است

خود ندانستی رها قاتل کجاست

 

بگذار لبم بسته وخاموش بماند

این بغض گره خورده فراموش بماند

مگذار که اسرار نهان فاش کنم من

بگذار دگرباره فراموش بماند

هر لحظه به یاد تو دل غمزده خون شد

بگذار که یاد تو در اغوش بماند

هر چند که سنگین و گران است ولیکن

بگذار مرا بار تو بر دوش بماند

با یاد توبیهوشم و با یاد تو درهوش

بگذار رها یکسره مدهوش بماند

 بگذار رها یکسره مدهوش بماند

شکست حرمت شبهای عشق ورزیدن

کنار پنجره ماندن ستاره را دیدن

هزار صحبت ناگفته در دلم مانده

دگر چه فایده دارد زدرد نالیدن

رسید فصل زمستان و غنچه پرپر شد

چگونه باید ازاین باغ خشک  گل چیدن

ز اشک چشم رها گریه هم به تنگ امد

چه انتظار ز لبها به شوق خندیدن

الهی الهی .  تو که مثل ماهی   دلم را پناهی   مرا تکیه گاهی  

نیفتی به چاهی . ودر جایگاهی   کنی پادشاهی...

 چرا گاه گاهی ؟  ولو اشتباهی  زچشم سیاهی 

 نکردی نگاهی؟   توبربی پناهی .

نترسی ز راهی ؟  رها با سپاهی   سپاهی ز اهی   کند کوه کاهی ؟   

کاش بودم شاخه ای گل در رهت

زیر پایت تاج بر سر میشدم

کاش بودم غنچه ی نشکفته تا

در قدمهای تو پرپر می شدم

 

 

 

 

بنشسته بی تو بغض غمی در برابرم

دیگر توان نمانده به رویم نیاورم

چیزی نپرس دگر , که امیدی نمانده است

افتاده بر شماره نفسهای اخرم

باور بکن فقط به یاد تو من زندام ولی

موج غم است ودردو به رویش شناورم

فرو رفته ام تا گلو زیر درد

خوشا مرگ داغی در این فصل سرد

کمر تا کمر استخوانم خمید

رها بی تو شد شاعری کوچه گرد

به تو میرسم! عین خوش باوریست

تو یک روز زوجیو من روز فرد

نه تنها تو از دست من خسته ایی

قفس هم مرا از خودش کرده طرد

ببین مرگ با ان همه تلخیش

به جسم ضعیفم نگاهی نکرد

غم عشق شیرین و لیلا نگر

که با جان فرهادو مجنون چه کرد