کاش تصویر تو را بر سَرِ کاشی بکِشند

لحظه ایی را تو دلتنگ نباشی بِکشند

رنگ موهای تو را قهوه ایی سوخته و

جای رنگِ عسلِ چشم تو , ماشی بکشند

روی  بومِ دلِ تو با قلمی نامَرئی

رشته ی مِهر مرا مردم ناشی بِکشند

از دل و سینه من چمبره ی غمها را

بتراشند و غمم را متلاشی بکشند

بین ما فاصله ها باز رَجز میخوانند

آن پدر سوخته ها را به حَواشی بکِشند

خیرِ سَرم طبع غزل گَل کرد , وقتی که حالم بود ناهنجار

در انزوای مطلقی بودم , در انحنای پهنه ی دیوار

تصویرم از جنسِ شکستن بود , سنگین تر از ویرانی یک کوه

حتا صدای استخوانهایم , ناقوسها را داده بود آزار

من مات و گیج و گنگ و سَردرگُم , میدیدم و باور نمی کردم

آن صحنه ی پُر درد را آنجا , در سبزه میدان اولِ بازار

از خاطرم هرگز نخواهد رفت , آن اتفاق تلخ و وحشتزا

لعنت بر آن سوداگرانِ مرگ , لعنت بر آن نامردم بیمار

در روزِ روشن پیشِ چشم خلق , غلطید در خون و بخود پیچید

ای ننگ بر آدمکُشان پَست , ای مرگ بر آن قاتلِ خونخوار

آن لحظه چشمانم سیاهی رفت , افتادم و چیزی نفهمیدم

چرخید یکباره زمین انگار , دورِ سَرم مانندِ یک پرگار

حالا گذشته چند سالی از , آن ماجرا اما دوباره باز

هر بار از آن راه می آیم , یادش برایم میشود تکرار

عکسِ تمام شعرها , بسیار بَد هستی

تنها فقط بی معرفت بازی بَلد هستی

بیهوده از یک کاه , گاهی کوه میسازم

وقتی برای دلخوشی مانندِ سَد هستی

بازیگری در صحنه های تلخ و جنجالی

اما برای عشق , مردودی و رَد هستی

ارشاد باید کارهایت را کُند توقیف

چون باعث این فیلمهای مُستند هستی

چاقو نمی بُرد همیشه دسته ی خود را

شاید که سوری زاده , از قوم اَسد هستی

مفسدانِ آسمان جُل , پادشاهی میکنند

آب را گِل کرده اند و صیدِ ماهی میکنند

پینه بر پیشانی آنان ز طول سجده نیست

مُهرهای داغ .... حرفم را گواهی میکنند

کیستند اینان که با تزویر جولان میدهند

در خیال خود عجب احساسِ واهی میکنند؟

چیزی از شُر و بدی دیگر بجا نگذاشتند

روسپدان سیاهی , روسیاهی میکنند

باز صد رحمت به شیطان , این شرارت پیشگان

گاه از ابلیس حتا باج خواهی میکنند

هر حلالی را حرام و هر حرامی را حلال

آنچه میخواهند با دین , دلبخواهی میکنند

گرچه لبریز از گناهِ کرده و ناکرده اند

باز اما , ادعای بیگناهی میکنند

روی زیبای تو چون ماه , تماشا دارد

غنچه در پیشِ لبت شاید و اما دارد

آنقدر پاک و زلالی که ز شرمندگیت

قطره از لحظه ی دیدار تو پروا دارد

برگ گُل گرچه لطیف است ولی صورت تو

از لطافت , دو سَر و گردنِ بالا دارد

تو خودت زینت هَر زیور عالم هستی

ادعایم سَند و مدرکِ پیدا دارد

به گمانم نه زمینی که ز بالا باشی

چون دمِ گرم تو اعجاز مسیحا دارد

نیست مانند تو در روی زمین , باور کُن

چه کسی مثل تو در قلب و دلم جا دارد

با آمدنت بوی بهار آوردی

انگیزه ی زندگی به بار آوردی

با یادِ لبت طعمِ غزل شیرین شُد

ای زینت شعر , اعتبار آوردی

یک عُمر اسیرِ پنجه ی غم بودم

مغلوب شُد از سرش دمار آوردی

تردید نکُن شکست او سنگین بود

وقتی که به مِهرت , اقتدار آوردی

با آمدنت بهار سیری چند است

از بسکه نشاطِ بی شمار آوردی

فریاد .....  از جُوری که با عُشٌاق کردند

ظلمی که بر اعضای سیمین ساق کردند

در را , بروی صیف و صاحبخانه بستند

کاری که با اجدادمان , قَزاق کردند

آن نوکران و جیره خوارانِ خبر چین

در نشرِ کذب و ادعا , اغراق کردند

آدم فروشانِ دَغل بازِ ریاکار

خود را به آئینِ خدا سنجاق کردند

این  موزیان و مفسدانِ آسمان جُل

تهدیدمان با ضربه ی شلاق کردند

همکاسه ی گرگانِ خون آشام , هرجا

در پوستینِ بره ها اتراق کردند

من بیخیال این غزلها بودم اما

یک بار ِ دیگر بنده را مشتاق کردند

 از کوچه و از شهر و از دروازه بیزارم

از زندگی از عُمر , بی اندازه بیزارم

باور کنید آنقدر دلگیرم که بعد از این

از واژه پردازی و شعر ِ تازه بیزارم

مانند سَدی بغض راه سینه را بسته

از والی و از مجری این سازه بیزارم

کام ِ غزل از دردِ مردم , تلخ گردیده

از نشر این غمنامه و شیرازه بیزارم

 مقصودم از این شعرها تنها تلنگر بود

 اما خدا میداند از آوازه بیزارم

حالا تمام لحظه هایم پُر غم و درد است

از خواب , از بیخوابی و خمیازه بیزارم

بهار آمده اما به رنگ پائیز است

همیشه لحظه ی تنها شدن غم انگیز است

هنوز صحبت رفتن نکرده ایی اما

چقدر شامه ی بویایی غزل تیز است

کجای حادثه ی رفتنی بیا و نرو

به هر طرف بروی زیر ِ پای من لیز است

بیا هنوز نرفته , بخاطرم برگرد

که چشمهای تَرم بی بهانه لبریز است

نگاه کن که غزل هم به کریه افتاده

نبودنت غروب ولی بودنت غزلخیز است

اگر که شرح دهم حس ِ بی تو بودن را

سروده هیچ , هزاران قصیده ناچیز است

 واژه ها هم مرا محک زده اند

روی زخم تَنم نمک زده اند

کاشکی میشکست موج ِ سکوت

حرفها در دلم کپک زده اند

صحبتم از شعارِ دیروز است

که گمان میکنم  کلک زده اند

مطلبی را که حق مردم بود

از میانِ سه نکته تک زده اند

هیچ دور و بَرت نگاه نکن

ناظران را فقط کتک زده اند

پَر ِ پرواز عشق را چیدند

قفل بر بال ِ شاپرک زده اند

قاصدکها هنوز در خوابند!!!

یا که پاتک به قاصدک زده اند

بین هفتاد و هفت میلون عضو

دو سه درصدر فقط الک زده اند

همه را غیر از ابن...به جُرمِ نفس

بارها انگِ  مشترک زده اند

نه فقط مشت بر دهان خلق

چنگ بر صورت فلک زده اند

قافیه شُد تمام .. و درد و رنج

هر دو طرفندِ قلقلک زده اند

گور بابای وزن و قافیه ها

حرفهای نگفته بسیار است

مَردُم از درد هرچه مینالند

ککشان هم دگر نمیگیزد

 درد سنگین , سینه غمگین .. باز هم اشعار ِ عشق

مانده ام انگشت بر لب , روز و شب در کار ِ عشق

عین و شین و قاف را , بالا و پائین کرده ام

عاقبت هم , سَر درآوردم از این اسرار عشق

چشم ظاهربین ما , از چشم دل افتاده پیش

عاشقان را جمله میبیند فقط , بَر دار ِ عشق

معنی عشق حقیقی چیست یا معشوق کیست؟

چشم ِ دل را بازتر کُن , بر در و دیوار ِ عشق

 یار و مال و دیکری , بوی مجازی میدهند

در حقیقت هست اینجا نکته ی دشوار عشق

عشق غیر از ذاتِ حق , محکوم در اصل فناست

مطلبی ارزنده شُد حاصل  در این گفتار ِ عشق

بیتِ آخر , جمع بندی میکنم مقصود را

نیست لایق عشق را , غیر از خدا  دادار ِ عشق

 فریاد از بیداد ..... از بیداد , فریاد

یک بار ِ دیگر یادی از جریانِ خرداد

ویرانه کردی خانه را ای خانمان سوز

ویرانه را , آباد میدادی قلمداد

حتی زمین با چادُر ِ شب شُد عزادار

وقتی شقایق لاله گون بر خاک افتاد

فردا جوابت چیست در پیش شهیدان

از فتح و خیبر , کربلا تا بَدر و مرصاد

ما دردها را در دلِ خود جای دادیم

دردی که بالا میزند  از برج میلاد

حالا بجای مرهمی بر زخم دلها

در رفت و آمد هست دائم کشتِ ارشاد

 روز از نو , روزی از نو .. باز هم اخبار عُمر

خسته ام از امتدادِ لحظه های تار عُمر

در فشار زندگی , با سکته هایی ناگوار

رو به تغیر است اینجا , ایده و افکار عُمر

نیست طولِ عُمر ما با جای دیگر همقیاس

بنده هم سَر در نیاوردم از این اَسرار عُمر

قیمت هر چیز , هر ساعت گرانتر میشود

ارزشی اما  ندارد , سکه ی بازار عُمر

بسکه جای شادمانی , روز و شب غم میخوریم

هیچ مشتاقی نشد همبازی دشوار ِ عُمر

آب را با شیوه های مختلف گِل میکنند

داغ کام تشنه کامان مانده از آثار عُمر

 آقا بیا , بیا که زمانِ ظهور شُد

دیگر بساطِ آمدنت هم که جور شُد

آقا بیا ببین که چه آمد به روزمان

باور کنید عاطفه از چشمه کور شُد

حتا برای لقمه ی نانی بجان هم

افتاده ایم و فاتح آن دستِ زور شُد

جمعی به نام پاکِ تو قداره بسته اند

اینجا بکام و خواستِ مشتی شرور شُد

دین را لباس کرده به بازی گرفته اند

دلها سیاه و نور خدا بی عبور شُد

آشی که پخته اند و به نامت نوشته اند

با روغنی غلیظ , چه اندازه شور شُد

اینجا سخن به قیمت جان میشود تمام

تنها فقط به عشق شما دل جسور شُد

 عشقت به من آموخت که خاموش نمانم

در وحشت ِ پیش آمد و پاپوش نمانم

باری که محول شده بر دوش من و ما

انصاف در آن است که بی دوش نمانم

با مردمت ای خاکِ گهربار چه کردند!!

سخت است در این فاجعه مدهوش نمانم

اندیشه ی بیدار تو در بند ِ زمان است

شرمنده از  آنم که کفن پوش نمانم

امروز که بیداری ما شرط حضور است

از خواب بپا خیزم و خرگوش نمانم

حق است در این معرکه ی ظلم ستیزی

بشتابم و بی جوهر و منقوش نمانم

ای موطن من جان و سرم پیشکشت باد

آموخته ام , از تو فراموش نمانم

مرگی که به راه تو مرا تنگ بگیرد

ننگ است که در حسرت آغوش نمانم

 هر لحظه ی  امروز با افسوس مُردم

در پیش چشمان تو نامحسوس مُردم

وقتی خدا حافظ کلام آخرت شُد

خشکم زد و مانند اقیانوس مُردم

رفتی و غمهایت مرا بیچاره کردند

از دست این غمهای بی ناموس مُردم

هر چند , پیش از این میان خواب هر شب

از وحشت دیدار آن کابوس مُردم

دور از تو بودن نیست غم ... دردی کُشندست

هر ساعتی صد بار از این ویروس مُردم

شاید به ظاهر زنده هستم ... در حقیقت

منهای تو در خود شدم محبوس مُردم

با آخرین بیت غزل بعد از تو دیگر

خاموشم و مانند یک فانوس مُردم

از عمر رفته خیر ندیدم بهار ِ نو

یک سال تازه سیصدو شصت انتظار نو

آنقدر کهنه ام که دلم وا نمیشود

با وعده های روز نو و روزگار نو

پای پیاده هم بروم مرگ دور نیست

بیخود سوار کرد مرا این قطار نو

----------------------------------------

 هزار توبه که الوده ی گناه شدیم

چقدر ساده مرتکب اشتباه شدیم

تمام مردم ما , مرد و زن جوان تا پیر

زدرد حامله هستیم و پا بماه شدیم

به سادگی همه در ذهن خود گمان کردیم

طلسم ظلم شکستیم و در رفاه شدیم

ولی حقیقت امر اینکه ما ندانسته

به دست حیله و تزویرها سیاه شدیم

خدائی از سَر ِ انصاف اگر نگاه کنیم

رها ز چاله و در قعر چاه شدیم

به نام دین سَر ِ ما را کلاه مگذارید

که خبره دیگر از این شیوه ی کلاه شدیم

نشان ظلم شما برگهای تاریخ است

و نسل سوخته ایی که همه تباه شدیم

 هرچند مفهومی ملال انگیز دارد

اشعار تلخم نکته هایی ریز دارد

با هر زبانی دردها را میسرایم

حتا اگر دیوار , گوشی تیز دارد

باور کنید از دردِ مردم میکشم درد

بغض ِ گلویم حس ِ حلق آویز دارد

میگویم و میگویم و میگویم از درد

با آنکه شعرم قدرتی ناچیز دارد

رنگِ بهار از فصلها دیگر جدا شد

تقویم ِ ما ... حالا  فقط پائیز دارد

ما مستحق ِ اینچنین ظلمی نبودیم

صبر ِ خدا هم عاقبت .... لبریز  دارد

باز هم موج ِ شکار شیرها

بار ِ دیگر شیوه ی تحذیرها

زخمهای کهنه , بر جا مانده اند

باز رقص ِ تازه ی شمشیرها

همچنان اندیشه تاوان می دهد

در میان سلطه ی زنجیرها

دامهای تازه ایی کسترده اند

باز هم با شیوه ی تزویرها

ای عجب , یک بار دیگر داده اند

کارها را دست ِ بی تدبیرها

عقده را اینگونه خالی میکنند

از ذلالت  روی بی تقصیرها

میبَرند و میزَنند و میکُشند

بعد هَم , برنامه ی تفسیرها

 زندان اِوین , شُد هُتل پنج ستاره

مخصوص پذیرایی مهمانِ بهاره

این صحبت من نیست , نماینده مجلس

یک بار نه .. صد بار , به آن کرده اشاره

فرموده که از بَندِ سیاسی خبری نیست

بیهوده بلند است صدا باز دوباره

یا جای اِوین , رفته به مهمانی لاله

یا راه ندادند خَرش را به اداره

شاخه ها در فصل گُل از امتداد افتاده اند
غنچه ها در زوزه ی بیرحم باد افتاده اند

درد , تنها دردِ باغ و شاخه ها و غنچه نیست
خلق با هم بر سَر ِ جَنگ و عناد افتاده اند

بیش از یک هشتم این مردم از پیر و جوان
من یقین دارم به دام اعتیاد افتاده اند

نیست دیگر ذره ایی رحم و مُروٌت در میان
منصفانِ کیمیائی از نژاد افتاده اند

رشوه تنها چاره ساز سنگهای پیش پاست
عده ایی از خلق هم درآن فساد افتاده اند

سارقان هر قدر میخواهند غارت میکنند
گرگهای گشنه ایی در اقتصاد افتاده اند

بسکه با دین خدا پیوسته بازی کرده اند
مردم این سرزمین از اعتقاد افتاده اند

نیست دستوری و فرمانی و فتوایی چرا!!
عالمان شرع هم از اجتهاد افتاده اند؟

بار مسئولیت این دردها بر دوش کیست؟
مستبدانی که از یاد معاد افتاده اند

 پیش از اینها , بیش از اینها کارو باری بود و نیست

اندکی در شهر آرام و قراری بود و نیست

هیچکس بی نان شب سَر روی بالینی نداشت

تنگدستان را همیشه دست یاری بود و نیست

کی ِ کجا , از صبح میکندیم جان تا بوق سگ؟

خرج ها با دخل ها همسطح و جاری بود و نیست

من نمیگویم سفر در خارج از کشور ولی

گاه گاهی گردشی تا شهر ساری بود و نیست

واژه ی بیگانه ی تبعیض , معنایی نداشت

از حریم بی پناهان , پاسداری بود و نیست

هر کسی با زور یا زَر , پاچه ایی را میدرید

لااقل آن روزها مصداق هاری بود و نیست

ای امان از موزیانِ مفسدِ مردم فریب

راَی ما مجهول و نادانسته آری بود و نیست

 آدرس دانلود قسمتی از دلنوشته هایم در کتاب pdf 

http://www.shereno.com/members/books/book_17747.pdf

 حتی زمستان , فرصت بارش ندارد

خورشید هم انگیزه ی تابش ندارد

بیهوده در اُمید فردا زنده هستیم

وقتی نفس در سینه آرامش ندارد

این زنده بودن , در حقیقت زندگی نیست

چون مرگ هم , اینگونه فرسایش ندارد

از بس فشار اقتصادی هست بالا

دیگر کسی یک لحظه آسایش ندارد

حتی دلیلِ بی ثباتی نیست روشن

تا کی گرانی ذره ایی کاهش ندارد؟

 آنکس که اوضاع را چُنین آشفته کرده

یعنی خدایی , گوش او مالش ندارد!!؟

شُد کُور نُطق شعر من از این مصیبت

چیزی بجُز اندوه و غم ,  زایش ندارد

 یه بغضی تُو صدام مونده , که بد جوری ترک خورده

دلم میسوزه تُو سینه , مثِ زخم نمک خورده

شبیه آدمی هستم , که از جونِ خودش سیره

دلم داغونِ داغونه , داره از غُصه میمیره

من از جنس شبم اما , تو که اِکسیر خورشیدی!!

به این تاریکی مطلق , چرا دیگه نتابیدی؟

یه روز لبریز احساسی , یه روزم سرد و یخ بسته

یه روز مشتاق دیداری , یه روز از دیدنم خسته

 این روزها , داری فقط کم میگذاری

هِی درد , روی دردِ آدم میگذاری

پسلرزه های غم , درونم را فرو ریخت

شاید هنوزم , گردنِ بَم میگذاری!!

غم را , درون هر غزل فریاد کردم

در جای غم خوردن , چرا غم میگذاری

شُد تازه زخم کهنه ام , یک بار دیگر

اینگونه روی زخم , مرحم میگذاری؟

چشمی که روزی عاشق شعر و غزل بود

حالا بروی شعر من , هم میگذاری!!؟

شاید جوابت هست , سربالا دوباره

تا کِی مرا غمگین و درهَم میگذاری؟

بی معرفت بازیِ تو , دیگر مهم نیست

وقتی برایم اینهمه کَم میگذاری

 بین ِ جمع دوستانش , نطق ِ عالی می کند
شانه را از بار مسئولانه , خالی می کند

لابلای حرفهایش نیست , یک حرف حساب
بسکه در هر جمله مطلب را , سوالی می کند

 چه بوی عطر خوشی می دهد , گلابِ تنت

نگو که بادِ بهاری , وزیده بر بدنت

خود تو اصل بهاری , بهار... سیری چند؟

چه کرده شرم و حیا , پیشِ غنچه ی دهنت

تمام شهر پُر از سوسن و گُلِ یاس است

رسیده مژده به گُلها , مگر از آمدنت؟

نمیشود که شبی  با غزل بیانت کرد

اگر که واژه گُذر کرد  از اشنا شدنت

هنوز مانده ام انگشت روی لب , که چطور!

و یا چگونه خدایت , سپرده دست مَنت

تو را به جان خودت نه .. تو را به جان خودم

دوباره دیر نگردد , زمانِ سَر زدنت

کاش مانند گذشته تکیه گاهت میشدم

یا پناهم میشدی , یا من پناهت میشدم

من که در شعر و غزل , یا در شکار واژه ها

بیت بیتِ دلنشین و دلبخواهت میشدم

یا که در هنگاه تابستان و زلِ افتاب

سایبانی مطمئن جای کلاهت میشدم

خاطرت مانده زمانی که به من زُل میزدی

ذره ذره آب , از برق نگاهت میشدم

صبحها وقتی سپیده میزد و پا میشدی

با نگاهم کشته ی چشم سیاهت میشدم

وقت تنها بودنم , حتی میان خواب هم

از دل و جانم فدای روی ماهت میشدم

انتخابت اشتباهی بود شاید ... کاشکی

باز هم یک بار دیگر , اشتباهت میشدم

 شکسته سنگ زمانه , ز شانه بال مرا

گرفته باز دوباره , نشانه حال مرا

گذشته ها که گذشته , ولی عجوزه زشت

چگونه باز گرفته , زمام سال مرا

از آنچه قسمت ما بود و شد , شکایت نیست

بگو برای چه راحت نمیکنی , خیال مرا

دلم گرفته خدایا , از این جدایی ها

مگر که گوش تو نشنیده قیل و قال مرا؟

کدام محکمه حکمی , به بی تو بودن داد

شنیده داور آن حال ارتحال مرا !!؟

تو را به موی سیاهم , که شد سپید از غم

بیا و نسخ کن این حکم انحلال مرا